حضرت موسی بن جعفر علیه‏السلام بر باغ بی‏خزان خدا ایستاده است تا میوه‏های سعادت بچیند؛ تا با ظهور خورشید هشتم، کهکشان امامت را به آغوش امین او بسپارد.
تا جاده‏های پاکی را در طهارت و عصمت رضایش، امتداد دهد.
تا از نسل آبی آسمان، آسمانی‏ترین هدیه را به زمین ببخشد.
پروانه
مولود مدینه، مسافر توس خواهد شد؛ مسافر سرزمینی سرشار از پروانه‏هایی که عطش نور دارند، سرزمین خواهش‏های آسمانی.
آهوی جان
غبار سفر را با اشک شسته‏ام آقا! دلم هوای حلقه‏های ضریحت را کرده است تا در حلقه ارادتت، گره بخورم.
مولای عشق و صفا یا امام رضا علیه‏السلام ، نان و نمک خورده سفره توام و دست احتیاج، تنها به آسمان شما برافراشته‏ام.
آهوی جان، به ضمانت آبروی آسمانی‏تان آورده‏ام تا از گناه و غفلت، برهانی‏ام.
یا ضامن آهو! یا اباالحسن علی بن موسی الرضا علیه‏السلام ! ادرکنی.